Saat Yedi Vagonu

İçimdeki hüzün tanımsız, sanki tüm uzuvlarım acıyla dolmuş gibi. Acı yavaşça beynimi ele geçirmekte. 

 Ruhumdaki çiçeğin çürüdüğünü hissediyorum. Ruhumdaki gözyaşlarım bir okyanus vadisi oluşturmuştu ve bu sayede küçük çiçeğim kaybolmuş çürümüştü

 Bugün, bugün sevgilim nedense ilk defa mutlu olduğumu hissettim. Bilmiyorum mutluluğumun nedenini, işte tam da bu yüzden sevgilim, tamda  bu yüzden içimdeki sonsuz hüzün canlamıştı. 

 Mutlu olmak bize göre işler değildi. Bu kavram bize yabancıydı. Sen ki sevgilim, mutlu olmayı beceremeyen aptal kaybolmuş bir çocuktun. Tıpkı annesini kaybeden bir çocuk gibi sende kalbini kaybetmiştin. Nereye gittiğini ve kimin aldığını bilmiyordun. Tek bildiğin aptal mutluluk duysuydu. Ve sen bu duyguyu yabancılamıştın. Onu kenara atmış, kırmıştın. Belki de bu yüzden mutlu olamıyorduk ha? Belki de nedeni buydu. Biz elimizdekileri anlamlandıramayan iki gençtik. Oysa bizim ruhumuz çoktan ölmüştü. 

 Biz ki sevgilim, dün gece kalkan yedi vagonunun altında kalarak ölenlerdik. 

 Ölmek istemediğimiz halde... 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aykırı düzen

Resim
Bende isterdim diğerleri gibi olmayı lakin beynimdeki deli kız buna izin vermiyor. Bu deli kız evrendeki yaşayan insanların düzenine aykırı olarak doğdu beynimde. Uyumsuz, hırçın ve aptal. Modu asla belli olmayan bu deli kız, ağlarken gülebilir. Düşebilir ama kahkahalarla ayağa kalkabilir. Bir gün birine aşık olurken ertesi gün ondan delicesine nefret edebilir. Gülümsemiş gibi yaparken içinden ağlar. O böyle bir kız. Yalan söylemeye bayılır. Yalanın içinde tıkışıp kaldığında ise ağlayarak kurtulmayı dener. Belki başardığını sanar, yalanların onu yalnız bırakacağını ve bir daha asla ona uğramayacağını sanar. Oysa yanılır. Bilmez ki yalanlar ona bir adım daha yaklaşır ve onu öldürür. İşte bu yüzden beynimdeki kız yüzünden farklıyım ben. Ama farklı olmayı seviyorum. Diğerleri gibi aynı değilim. Uyumsuzum, hırçınım ve aptalım. Her şeyin farkındayım. Ben olmak istediğim kişim. Beynimde yaşayan deli kız sayesinde.
Devamı

O ÖLDÜ MELENYA, İNTİHAR ETTİ

Resim
Bedenime yayılan bir sızı ve sıcaklık. Bu his tanıdıktı. Gözlerimi sakince araladığımda yatağımda değil de yerde olduğumu fark ettim. Yavaş hareketlerle yerden kalktım. Ağır bir şekilde yürümeye başladığımda telefonumun titrediğini hissettim ama pek umursamadım. Bu yüzden telefonumu almadan odamdan çıktım. Tanıdık evimde göz gezdirirken; yere yığılmış kıyafetler, boş hamburger kutuları ve makyaj malzemeleri ile karşılaştım. Aralara yığılmış bir yığın kitap ve mahkeme ile ilgili evraklar... Günlerden pazartesiydi ama pek işe gidesim yoktu. Bu yüzden işe gitmemeye karar verdim. Tek yapmam gereken asistanımı arayıp haber vermekti lakin onu bile yapacak havamda değildim. Bu yüzden aramamaya karar verdim. Pencerelerimi sonunda kadar açtıktan hemen sonra odaya yayılan soğuk hava, tüylerimin diken diken olmasına izin verdi. Bu his hoşuma gidiyordu. Bu his bana sevdiğim her şeyi hatırlatıyordu. Heyecan, tutuku ve acı. Evet acı.  Acı çekmeyi seviyordum. Hayır mazoşistliğimden değil. S
Devamı

Ｋ Ｉ Ｒ Ｉ Ｋ Ｋ Ａ Ｌ Ｐ

Resim
Kalbimin bir köşesinden bir ses geldi. Buzdan kalbimin kırılma sesi. Darbe aldım, hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir kişiden. Uzun yıllar sonra belki de hayatımda ilk defa mutlu hissetmişken şimdi yine aynı konuma döndüm. Gözlerim başka bir yere kitlendi ve oraya duygusuzca bakıyor. Beyaz bir duvara, mavi gökyüzüne bazen de öğretmenimizin ak düşmüş saçlarına.  Kalbim her zaman kırıktı benim. Her zaman başkaları tarafından kırılmış, onarılmadan çöpe atılmıştı kırık camlar. Bense kalbimi buz tutturmuştum. Şimdi o buzlar yeniden çatlıyor ve çatladıkça kalbime daha çok batıyorlar.  İlk defa korkuyorum. Aptal bir duygu beni korkutuyor. Kendime itiraf edemediğim gerçekleri başkasından duymak beni deli ediyor. Nefes alamıyorum, ellerim titriyor, gözlerim kararıyor. Geçmişe kayıyor gözlerim. Ya yeniden incinirsem?  Ah doğru, az önce kalbim kırılmıştı değil mi? Neden incineceğimi düşünüyorsam? 
Devamı