Ｋ Ｉ Ｒ Ｉ Ｋ Ｋ Ａ Ｌ Ｐ

Kalbimin bir köşesinden bir ses geldi. Buzdan kalbimin kırılma sesi. Darbe aldım, hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir kişiden. Uzun yıllar sonra belki de hayatımda ilk defa mutlu hissetmişken şimdi yine aynı konuma döndüm. Gözlerim başka bir yere kitlendi ve oraya duygusuzca bakıyor. Beyaz bir duvara, mavi gökyüzüne bazen de öğretmenimizin ak düşmüş saçlarına. 

Kalbim her zaman kırıktı benim. Her zaman başkaları tarafından kırılmış, onarılmadan çöpe atılmıştı kırık camlar. Bense kalbimi buz tutturmuştum. Şimdi o buzlar yeniden çatlıyor ve çatladıkça kalbime daha çok batıyorlar. 

İlk defa korkuyorum. Aptal bir duygu beni korkutuyor. Kendime itiraf edemediğim gerçekleri başkasından duymak beni deli ediyor. Nefes alamıyorum, ellerim titriyor, gözlerim kararıyor. Geçmişe kayıyor gözlerim. Ya yeniden incinirsem? 

Ah doğru, az önce kalbim kırılmıştı değil mi? Neden incineceğimi düşünüyorsam?