Maviden Beyinler

Özgür gökyüzünde pembe bir renk cümbüşü vardı. Güneşin ziyaları yaşlı kontesin gözlerine ulaşıyor, oradan da ruhuna dokunuyordu. Bir anne şefkatiyle ısıtıyordu kontesin bedenini. Ancak kalbini ısıtamıyordu, kalbindeki uzun yıllar buz tutmuş tabakayı eritemiyordu. Dün gece bütün vücudunu kasıp kavuran karmakarışık duyguları yüzünden uyuyamamıştı. Yaşlı kontesin üzerinde ağır bir kasvet duygusu vardı. Solgun yüzü ve morarmış gözaltları uyumadığını belli ediyordu. Aynı anda nefret duygusu bedenini sarabilirken nasıl mutlu hissedebilirdi ki? Bu soruların cevabını aramaya çalıştığı her an düşünceleri havada asılı kalıyordu. Aklı geçmiş anılara kayıyordu. Her defasında genç ve güzelken birlikte olduğu adama kayıyordu düşünceleri. Onunla geçirdiği güzel günlere, yaptığı hatalara ve adamın onu terk edişine. Bir zamanların güzel ve çekici kontesi aptal bir deniz feneri nöbetçisine âşıktı. Ruhuna âşık olduğu adam ile bir yalıda karşılaşmışlardı. O gün genç kontes bakışlarını