Aciz Balıkçı Derin Dalgalarda Boğulurken Denizkızına Kavuşuyor


Kelimelerle boğuştuğum bir gün daha.

 Nasıl başlayacağınızı bilmediğiniz bir yazı yazdınız mı hiç? Defalarca silip, yeni kelimeler yazdınız mı?

 Evet ben yazdım. Kelimeler beynimde asılı kaldı. Yazamaz oldum, beyin fonksiyonlarım dondu. 

 Sanırım havadan olmalı. Karanlık hava yüzünden olmalı, aciz kişiliğimin içindeki sesler susmaz oluyor. Hastalığımdan mı bilmemem ama sürekli boş boş bakıyorum. Boş ve donuk bakan gözlerim bir anda kendini anının içinde buluyor. Veyahut bir hayalde.
Düşüncelerim beynimi hatta iliklerimi ele geçirdiğinde bile ele geçirdiğinde yavaşça gözlerim kapanıyor. İşte o zaman; kasvetli, zemheri havada, karanlıkla buluşuyor zihnim. 
Bir sonsuz olmayan sonsuzlukta, kendimi keşfedilmemiş küçük bir yıldız olarak buluyorum. Öylesine küçüğüm ki beni dünyadan bakan aciz bir balıkçı göremiyor.

 Soğuk dondurucu havada o aciz balıkçı uzaya çıkmayı hayal ediyor. Çürük et kokulu uzayda kendini galaksilerin içinde hayal ediyor. Belki de solucan deliğini bulmak istiyor. Böylece geçmişe gidip hatalarını düzelteceğini umuyor. 

 Ne kadar da aciz ve aptal değil mi?

 Belki yeni bir gezegen bulunmadı, yeni ırklar keşfedilmedi. Ancak bir yerlerde umut var. O insan, düzeltiyorum 'aciz balıkçı' bir umut ışığı arıyor. Yeni bir gezegende, solucan deliğinde, sonsuz olmayan aşkında ve minik bir kaset çalar da vardır umut ışığı...

 Hırçın dalgalar aciz balıkçının minik teknesine vurduğunda kendine geliyor. Gerçekle hayali ayırt etmesi zamanını alıyor. Bir umutla eline kürekleri alıyor ve dalgaları aşmaya çalışıyor. Dalgalar gemisine dolmaya başladığında içindeki umut ışığı yavaşça umut ışığı yavaşça sönüyor. Küçük yüreği dudaklarında atıyor. Göz yaşları onu ele geçiriyor. Su dolmakta olan teknesine o da yardım ediyor. Tuzlu göz yaşlarını suya ekliyor ve ekliyor.

 Sona yaklaştığını anladığında bir dalga ona son darbeyi vuruyor ve aciz balıkçının minik teknesi suya gömülüyor.

 Karanlık derin Atlas Okyanus'un da minik teknesi parçalara ayrılırken ölmemek için çırpınıyor. Çırpınıyor lakin yapamıyor. Başaramıyor. Birinin ona yardım etmesi için yalvarıyor.

 İçindeki acınası umudu halen görebiliyor musunuz? Çırpınıyor. Minik kalbi hızla atıyor ve aciz balıkçı iliklerinde ölüm korkusunu hissediyor 

 Ve masmavi gözlerini dünyaya kapamaya başlıyor. 

 Denizkızı suda boğuşan adamı görüyor. Onun için ağlıyor, yas tutuyor. Aciz balıkçının gözleri kapanırken gördüğü denizkızıyla gülümsüyor. 

 Umudu oradaydı. Parlak sarı saçları, pembe bikinisi ve mavi kuyruğuyla ona elini sallıyordu. Aciz balıkçıyı yavaşça kavrıyor ve okyanusun delin sularına çekiyor. Onu öpüyor ardından onu incitmeden nazikçe boğuyor.

 Aciz balıkçı bir deniz adamına dönüşürken, denizkızı mutlulukla gülümsüyor. Artık derin sularında yalnız değildi. Onu seven masmavi gözlü, güzel yürekli bir balıkçı vardı.

 Sonsuz olmayan sonsuzlukta sonsuza kadar mutlu yaşıyorlar.

"Unutmayın dostlarım her son aciz ruhumuz için yeni bir başlangıçtır."

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aykırı düzen

Resim
Bende isterdim diğerleri gibi olmayı lakin beynimdeki deli kız buna izin vermiyor. Bu deli kız evrendeki yaşayan insanların düzenine aykırı olarak doğdu beynimde. Uyumsuz, hırçın ve aptal. Modu asla belli olmayan bu deli kız, ağlarken gülebilir. Düşebilir ama kahkahalarla ayağa kalkabilir. Bir gün birine aşık olurken ertesi gün ondan delicesine nefret edebilir. Gülümsemiş gibi yaparken içinden ağlar. O böyle bir kız. Yalan söylemeye bayılır. Yalanın içinde tıkışıp kaldığında ise ağlayarak kurtulmayı dener. Belki başardığını sanar, yalanların onu yalnız bırakacağını ve bir daha asla ona uğramayacağını sanar. Oysa yanılır. Bilmez ki yalanlar ona bir adım daha yaklaşır ve onu öldürür. İşte bu yüzden beynimdeki kız yüzünden farklıyım ben. Ama farklı olmayı seviyorum. Diğerleri gibi aynı değilim. Uyumsuzum, hırçınım ve aptalım. Her şeyin farkındayım. Ben olmak istediğim kişim. Beynimde yaşayan deli kız sayesinde.
Devamı

O ÖLDÜ MELENYA, İNTİHAR ETTİ

Resim
Bedenime yayılan bir sızı ve sıcaklık. Bu his tanıdıktı. Gözlerimi sakince araladığımda yatağımda değil de yerde olduğumu fark ettim. Yavaş hareketlerle yerden kalktım. Ağır bir şekilde yürümeye başladığımda telefonumun titrediğini hissettim ama pek umursamadım. Bu yüzden telefonumu almadan odamdan çıktım. Tanıdık evimde göz gezdirirken; yere yığılmış kıyafetler, boş hamburger kutuları ve makyaj malzemeleri ile karşılaştım. Aralara yığılmış bir yığın kitap ve mahkeme ile ilgili evraklar... Günlerden pazartesiydi ama pek işe gidesim yoktu. Bu yüzden işe gitmemeye karar verdim. Tek yapmam gereken asistanımı arayıp haber vermekti lakin onu bile yapacak havamda değildim. Bu yüzden aramamaya karar verdim. Pencerelerimi sonunda kadar açtıktan hemen sonra odaya yayılan soğuk hava, tüylerimin diken diken olmasına izin verdi. Bu his hoşuma gidiyordu. Bu his bana sevdiğim her şeyi hatırlatıyordu. Heyecan, tutuku ve acı. Evet acı.  Acı çekmeyi seviyordum. Hayır mazoşistliğimden değil. S
Devamı

Ｋ Ｉ Ｒ Ｉ Ｋ Ｋ Ａ Ｌ Ｐ

Resim
Kalbimin bir köşesinden bir ses geldi. Buzdan kalbimin kırılma sesi. Darbe aldım, hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir kişiden. Uzun yıllar sonra belki de hayatımda ilk defa mutlu hissetmişken şimdi yine aynı konuma döndüm. Gözlerim başka bir yere kitlendi ve oraya duygusuzca bakıyor. Beyaz bir duvara, mavi gökyüzüne bazen de öğretmenimizin ak düşmüş saçlarına.  Kalbim her zaman kırıktı benim. Her zaman başkaları tarafından kırılmış, onarılmadan çöpe atılmıştı kırık camlar. Bense kalbimi buz tutturmuştum. Şimdi o buzlar yeniden çatlıyor ve çatladıkça kalbime daha çok batıyorlar.  İlk defa korkuyorum. Aptal bir duygu beni korkutuyor. Kendime itiraf edemediğim gerçekleri başkasından duymak beni deli ediyor. Nefes alamıyorum, ellerim titriyor, gözlerim kararıyor. Geçmişe kayıyor gözlerim. Ya yeniden incinirsem?  Ah doğru, az önce kalbim kırılmıştı değil mi? Neden incineceğimi düşünüyorsam? 
Devamı